Tembra un neno no húmido pórtico
Da fame e do frío
ten o sello o seu rostro de ánxel,
inda hermoso, mais mucho e sin brilo.
Farrapento e descalzo, nas pedras
os probes peíños,
que as xiadas do inverno lañaron,
apousa indeciso;
pois parés que llos cortan coitelos
de aceirados fíos.
Coma can sin palleiro nin dono,
que todos desprezan,
nun curruncho se esconde, tembrando,
da dura escaleira.
E cal lirio se dobra ó secárese,
o inocente a dourada cabesa
tamén dobra, esvaesido ca fame,
e descansa co rostro nas pedras.
E mentras que el dorme,
triste imaxen da dor i a miseria,
van e vén ¡a adoraren o Altisimo!
fariseios, os grandes da terra,
sin que ó ver do inocente a orfandade
se calme dos ricos a sede avarienta.